[HP Fic]Moments[HP/DM]

เนื้อเรื่อง

Title : Moments
Pairing : HP/DM
Author : AstaChan (หลังจากหายหัวไปซะนาน)
Rate : PG-13 (เรทนี้มันทุกเรื่อง -*-....)
Warning : Spoiler Book Sixth!!!! (But who cares anyway? )

Moments


.......ไม่ว่านายอยู่ที่ไหน....
ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันจะอยู่กับฉันจะตลอดไป...
ฉันจะไม่เหงา....เพราะฉันรู้ว่าทุกวินาที ยังมีนายอยู่กับฉันเสมอ...
.........เช็ดน้ำตานั่นซะ.....ด้วยมือของนายเอง....
เพราะฉันคงไม่ได้อยู่ที่นั่นคอยซับน้ำตาบนแก้มอุ่นๆของนาย...
จำไว้นะ........ฉันจะยิ้มและรอคอยนายเสมอ.....
รอวันที่เราจะได้มีช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันอีกครั้ง.....เดรโก

สายลมเอื่อยๆ พัดพาความอุ่นของไอแดดยามบ่ายให้ลอยกรุ่นอยู่รอบกายของร่างสูงโปร่งซึ่งยืนอยู่ใต้ต้
นโอ๊คต้นใหญ่ เจ้าของผมสีทองอ่อนๆ ขยับกายหลบแสงที่สาดสองลอดแนวไม้ลงมา ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งอย่างเงียบงัน

"ไอ้บ้าเอ๊ย......ทำไมต้องให้ฉันมานั่งรอในที่แบบนี้ด้วยนะ....." ชายหนุ่มบ่นดังๆ เมื่อสัมผัสกับหญ้าสีเขียวอ่อน เสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำตาลเข้มที่พาดเอาไว้กับท่อนแขน ถูกวางกองเอาไว้ข้างกาย

จากจุดที่เค้านั่งอยู่นั้น สามารถมองเห็นทุ่งดอกไม้สีขาวสลับเหลือง ลงไปเป็นแนวลาด คงเป็นเพราะว่าจุดที่เค้าปักหลักอยู่นั้น เป็นเนินดินที่สูงกว่าพื้นดินปกติ ฝั่งตรงข้ามก็คือแนวต้นสนสูงชะลูดที่ตั้งเรียงรายราวกับรั้วกำแพงให้กับหมู่บ้านก็อดดริกฮอลโลว์

แขนเรียวแนบลงกับเข่าสองข้างที่ตั้งชันขึ้นมา ก่อนคางมนๆนั้นจะวางลงไปกับท่อนเนื้อนิ่มๆนั้น ดวงตาสีเทาจ้องมองออกไปเบื้องหน้า.......อีกไม่นานก็จะได้เจอกันนายแล้วสินะ....นี่มันนานเท่าไหร่แล้วน๊า.....ตัวเขาเองก็จำไม่ได้....ไม่ใช่เพราะว่าไม่ได้ใส่ใจ แต่เป็นเพราะยิ่งนับวันนับเดือน ความยาวนานนั้นมันก็รั้งแต่จะเพิ่มจำนวนมากขึ้นไปอีก


"เอามันมาไว้ในฐานะเชลยเนี่ยนะ......ฉันไม่เอาด้วยหรอก"
"นั่นเป็นคำพูดที่นายพูดใส่ฉันหลังจากพวกของนายจับตัวของฉันได้สินะ....." ร่างบางยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้น "ตอนนั้นนายคงจะเกลียดฉันเอามากๆเลยล่ะสิ.....แฮร์รี่ ก็ฉันน่ะพยายามจะฆ่าคนที่คอยดูแลนาย คนที่นายรักนี่นะ...."

จะว่าไปแล้ว.....ตัวเค้าเองก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ ความเคียดแค้นชิงชังที่เคยมีให้อีกฝ่าย มันก็เหมือนกับเปลวไฟจากเทียนไขนั่นล่ะ ยิ่งลุกไหม้เพิ่มแสงสว่าง เพิ่มความร้อน.....ตัวเองก็จะยิ่งหมอดไหม้ไปด้วยเช่นกัน...


มาทำไมล่ะ......มาดูให้สาแก่ใจนายสินะ....คนที่นายเกลียดนักมีสภาพแบบนี้จริงๆ
........
เงียบทำไมล่ะ!!! สะใจรึยัง!!....ไหนๆฉันก็กลายเป็นแค่หมาที่ถูกตัดหางปล่อยวัดแล้ว นายก็ช่วยสงเคราะห์ฆ่าฉันทิ้งซะเลยสิพอตเตอร์!!
......ฉันไม่เหมือนกับนายหรอกมัลฟอย.....ฉันไม่ใช่ฆาตกร
อ้อเหรอ?......แน่ล่ะสิ ก็นายมันไอ้นักบุญลงมาจากสวรรค์นี่!!
-- ผั๊วะ! --
....หยุดพูดจาถากถางคนอื่นซะทีมัลฟอย ก็เพราะแบบนี้แหละ....นายกับฉันถึงต่างกัน...
หึ....ไอ้หัวฟ้าผ่าเอ๊ย!! ไอ้บ้า!!! ออกไปให้พ้นนะโว้ยยยย

"หมัดหมอนั่นหนักเป็นบ้าเลย....ฉันยังจำได้ถึงทุกวันนี้เลยนะเนี่ย" เขาหัวเราะแล้วยกมือขึ้นแตะที่มุมปาก ภาพตอนที่เค้าถูกสมาชิกของภาคีนกฟินิกซ์จับมาขังไว้ในฐานะเชลย ที่ยังรอดอยู่ได้ก็เพราะพวกนั้นคิดว่าเขายังมีข้อมูลที่พวกนั้นต้องการ....

ตอนแรกนั้นเค้าเองก็คิดแต่เพียงอย่างเดียวว่า ตายๆไปซะมันอาจจะดีกว่านี้ ...... ไม่ต้องมาทนเห็นสายตาที่เจือความสงสารจากยัยเลือดสีโคลนเกรนเจอร์ กับบรรดาสมาชิกครอบครัวโสโครกเหม็นเน่าอย่างไอ้พวกหัวแดงวีสลีย์..... ไหนๆเค้าก็เป็นแค่คนที่ทำงานผิดพลาด....คนที่ไร้ค่าในสายตาของใครๆแล้วนี่.....แม้แต่พ่อของเค้า.....แม้แต่ในสายตาพ่อแท้ๆของเขาเอง....


แกมันไม่ใช่ลูกฉัน!!.....ไอ้เด็กไร้น้ำยา!!....เอามันออกไปซะ....นายท่านต้องผิดหวังกับมันขนาดนี้...มันไม่ใช่ลูกชายฉันอีกต่อไปแล้ว!!
พ่อ.....พ่อครับ.....อย่านะ.....อย่าให้เค้าทำอะไรผมนะ พ่อ!!....พ่อออออ!!!!!!

.....พ่อ........พ่อฮะ.....ผมขอโทษ....

กินซะทีสิ ทำไมฉันจะต้องมานั่งเฝ้านายด้วยเนี่ย...
ไม่อยากทำก็ไม่ได้ขอร้องพอตเตอร์ อยากจะไปไหนก็เชิญ....
ถ้าทำได้ฉันทำไปแล้วล่ะ ฉันก็ไม่อยากจะเห็นหน้าซีดๆของนายสักเท่าไหร่หรอกนะ....
ชิ.......
- แกร๊ก -
แฮร์รี่.....แม่ให้ฉันยกมื้อเย็นของเธอขึ้นมาให้น่ะ
....อืม......ขอบใจนะจินนี่...
ไม่เป็นไร.....มีอะไรก็เรียกนะ......
- แกร๊ก -
..........อยากจะไปอยู่กับยัยหัวแดงที่รักของนายก็ไปซะสิ ไม่ต้องมานั่งทำหน้าเป็นตูดอยู่ใกล้ๆฉันหรอก....รำคาญลูกตา
......ฉันไม่ได้คบกับจินนี่.....
เผอิญว่าฉันไม่ได้ตาบอดว่ะ
..........อย่างน้อย ก็ไม่ได้คบกันอีกต่อไปแล้ว...
อะไรวะ......โหย.....พ่อคนดังโดนยัยกระจอกนั่นทิ้งเหรอเนี่ย....ไม่สมกับเป็นนายเลยว่ะ
มันเรื่องของฉัน...แล้วจินนี่ก็ไม่ได้ทิ้งฉันด้วยโว้ยยยย!!
แล้วเลิกกันทำซากอะไรล่ะ.....
ฉันไม่อยากให้ใครต้องเป็นอะไรเพราะฉันอีกแล้ว......ถ้าจินนี่ยังคบกับฉันต่อไป ก็มีแต่จะทำให้ยัยนั่นเป็นเป้าล่อ
ประสาท......
อะไรนะ!!.....นายมีสิทธิ์มาว่าคนอื่นได้ยังไงห๊า!!!
ถึงนายจะไม่คบกับยัยนั่น แล้วคิดเหรอว่านายไม่มีจุดอ่อนอื่นน่ะ......จุดอ่อนของนายมันเยอะซะจนนับไม่หมดแล้วว่ะพอตเตอร์
..............
ถ้าเป็นฉันนะ.....ต่อให้เป็นอันตราย แต่ก็จะอยู่ข้างๆคนที่รักนั่นแหละ อย่างน้อย.....ก็จะได้รู้ว่าฉันพยายามที่สุดแล้ว....
พูดแบบนี้ไม่เข้ากะนายเลยว่ะมัลฟอย...

พอนึกมาถึงตรงนี้....ก็หัวเราะออกมา ในตอนนั้น ต่างคนต่างก็ไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของกันและกันเลย แต่เพราะวันเวลาที่เพิ่มขึ้นไป.....ช่วงเวลาที่ต้องอยู่ด้วยกัน มันก็ทำให้มองเห็นด้านมุมที่ต่างกันออกไป....มองเห็นสิ่งที่อยู่ภายใน....สิ่งที่เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงไม่เคยมองเห็นมันจากอีกฝ่าย.....ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะเข้าใจ....แต่ที่ปฏิเสธมาตั้งแต่แรกก็เพราะรู้ว่า ถ้าเข้าใจ ถ้ารู้สึก....มันจะมีแต่มากขึ้น และมากขึ้น


นี่เลิกทำเสียงครืดคราดได้แล้ว ฉันง่วงนะโว้ยไอ้แว่น
ก็มันนอนไม่หลับนี่หว่า นายก็อุดหูซะสิ จะได้ไม่ต้องได้ยิน
ทางที่ดีก็คือ นายเชิญไปนอนกับเพื่อนสุดที่รักของนายไม่ดีกว่ารึไง ฉันอยากนอนคนเดียว
ไม่ได้ งานของฉันตอนนี้คือเฝ้านาย24ชั่วโมง เพราะฉะนั้น.....ฉันต้องนอนห้องเดียวกับนาย
ทำยังกะฉันจะหนีไปไหนได้งั้นล่ะ.....ไม้กายสิทธิ์ก็ไม่มี ปีนออกไปข้างนอกก็ไม่ได้ ห้องก็ถูกล็อค การ์ดก็ยั้วเยี้ย ออกไปได้ก็อภินิหารแล้ว
งานก็คืองาน.......หลับตาซะเดี๋ยวก็นอนหลับเองน่ะแหละ
เออ!!!!
.........
....
- พรึ่บ! -
เฮ้ยยยย มายุ่งอะไรกับเตียงฉันนนน!!!! กลับไปนอนที่เตียงนายสิโว้ยยยย
จะตะโกนหาพระแสงอะไรวะ ....... เตียงฉันน้ำมันรั่วลงมาใส่จนเปียกไปหมดแล้วโว้ย เห็นไหม
เออจริงด้วย.....งั้นก็ไปนอนที่พื้นเซ่!!
ไม่เอาว่ะ มันหนาว.....นอนเตียงนายนั่นแหละ เขยิบไปสิ
พับผ่าสิ.....ไอ้หัวแหกเอ๊ยยย
.............
.....นี่.......หลับแล้วเหรอ?
เออ.......ถ้านายไม่เรียกขึ้นมานะมัลฟอย
ขอโทษ...
??......มีอะไรรึเปล่า...
ปละ....เปล่า....ช่างเหอะ........เฮ้ยยย!!.....ทำอะไรของแกวะ เอาแขนออกไป!!!!
ที่มันแคบว่ะ แถมผ้าห่มก็ผืนหน่อยเดียวเอง นอนชิดกันก็ไม่แปลก
ชิดบ้าอะไรวะ นี่มันเรียกว่านอนกอดแล้วโว้ยยยย
อยากคิดยังไงก็เรื่องของนายนะ ฉันหลับล่ะ.....ราตรีสวัสดิ์
.....อย่าเอาหัวมาพิงต้นคอฉันเซ่......
...........หือ.....
.......ชิ.....ไอ้บ้า....ฉันไม่ใช่หมอนข้างนะโว้ย
หือ....

เอานี่.....อาหารของนาย!
ทำไมวันนี้เธอเป็นคนเอามาให้ฉันล่ะวีสลีย์ เจ้าแว่นนั่นไปไหนซะล่ะ
ไม่ใช่เรื่องของนาย กินๆไปซะ ฉันไม่ได้ว่างทั้งวันนะ
........รู้แล้วน่า พูดมากอยู่ได้
นี่มัลฟอย.....
อะไร
นายพูดอะไรกับแฮร์รี่.....เสี้ยมสอนอะไรเค้ารึเปล่า
จะให้ฉันสอนบ้าอะไรหมอนนั่นล่ะ...
จะไปรู้ได้ยังไง ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ....
อย่าให้ฉันรู้ว่านายทำเรื่องไม่ดีกับเค้านะมัลฟอย
จะให้ฉันทำอะไรล่ะ......ฉันว่าฉันต่างหากที่จะเป็นฝ่ายถูกกระทำ ....แหกตาดูสิว่าฉันช่วยอะไรตัวเองได้บ้างวีสลีย์
.......อย่าให้ฉันรู้ก็แล้วกัน....คนอย่างนายน่ะมัน......
หุบปาก ฉันจะกินข้าว

วันนี้จินนี่มาพูดอะไรกับนายรึเปล่า
งั้นมั้ง...
งั้นมั้งนี่หมายความว่าไง?
......นายก็ถามตัวเองสิว่าไปทำอะไรไว้
.........
ว่าไงล่ะ?...
.............ฉัน.......
ไม่อยากเล่าก็เรื่องของนายนะ ฉันก็ไม่ได้บังคับ.....อ่ะ เฮ้ย....ทำอะไร....
ขอโทษ.....ขออยู่แบบนี้สักพักได้ไหม
เฮ้อ......เออๆ....เอาแต่ใจชะมัด
............
.....
มัลฟอย.......ถ้าเป็นนายจะอยู่ข้างๆคนที่นายรักไปตลอดจริงๆน่ะเหรอ?....ถึงจะต้องเจ็บปวด ถึงจะต้องสูญเสียน่ะนะ
ใช่......เพราะว่าฉันรักคนๆนั้น.....ถึงแม้ว่า คนๆนั้นอาจจะไม่เคยเห็นว่าฉันดีพอก็ตาม...
.......พูดยังกับเคยเกิดกับนายมาแล้วงั้นแหละ...
งั้นมั้ง....

กี่วันคืนกันนะ.....ที่มันเกิดขึ้นซ้ำๆ....นานเท่าไหร่กันนะ ที่ความอบอุ่นจากร่างของอีกฝ่ายกลายเป็นสิ่งสำคัญไป....วันที่ที่ไม่มีนายนั่งกินข้าวอยู่ใกล้ๆ อาหารมันก็ราวกับว่าจะจืดชืดไป คืนไหนที่ไม่มีนายนอนอยู่ข้างๆ ค่ำคืนและความมืดก็ช่างเงียบเหงาจนจับใจ....มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....เพราะอะไรนะ.....เพราะอะไร...


สะใจนายรึยังล่ะ!!!
มัลฟอย....
สาแก่ใจแล้วใช่มั๊ย!!!!
ออกไป!!! ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย.....ออกไป!!!
มัลฟอย...ฉัน....เสียใจ.....
เสียใจงั้นเหรอ......นายนึกว่าฉันอยากได้ความสงสารจากนายรึไง.....น่าจะสะใจนายนะ พ่อฉันตายแล้วนี่!! พ่อฉันตายไปแล้ว!!!
มัลฟอย......
พ่อ.......พ่อฮะ.......พ่ออออ.....ฮือออ....พ่อออออ!!!
เดรโก....
ผมขอโทษ......ผมขอโทษฮะพ่อ......พ่ออออ!!!.....ถ้าผมไม่ทำผิดพลาด พ่อก็คงไม่....
เดรโก!!.....เดรโก.....ใจเย็นๆ
แล้วผมจะเหลือใครอีกล่ะฮะ.....พ่ออออ!!!....ฮือออ....
ฉันจะอยู่กับนายเอง.....ฉันเอง
.......พอตเตอร์.....จริงเหรอ.....
อืม.....อยู่กับฉันนะ...ฉันจะไม่ให้ใครทำอะไรนายได้ ฉันจะปกป้องนายเอง
แต่วีสลีย์ล่ะ.....นายรักหล่อนไม่ใช่เหรอ ถ้านายมาอยู่ข้างๆฉัน...แล้ว........อุบ!....อื้ออออ......
........
....พ....พอตเตอร์....
กอดกันไว้แบบนี้ ...... ใครก็มาแยกนายไปจากฉันไม่ได้ ..... ไม่ว่าใครก็ตาม....
แฮร์รี่...

--- เพล้ง!! ---
ไอ้สารเลว!!!! แก ไอ้ปีศาจ บอกมานะว่าแกทำอะไรกับแฮร์รี่!!
..........
ไอ้ชั่ว!!!!.....ฉันนึกอยู่แล้วว่าแกจะต้องใช้ศาสตร์มืดกับเค้า แก ไอ้งูพิษ!!!
จินนี่!!! นี่เธอทำอะไรมัลฟอยน่ะ
ถอยไปนะเฮอร์ไมโอนี่......ฉันจะจัดการไอ้สารเลวคนนี้ซะ.....มัน.....มันใช้ศาสตร์มืดกับแฮร์รี่....ฉันจะฆ่ามัน...
อย่านะจินนี่!! มัลฟอยไม่ได้ทำอะไรเลยนะ คนที่เลือกน่ะมันคือตัวแฮร์รี่เองนะ!!
โกหก! แม้แต่เธอก็เป็นไปกับเค้าด้วยเหรอเฮอร์ไมโอนี่......ถอยไปนะ...ฉันจะฆ่ามันซะ ก่อนที่มันครอบงำทุกคน....
จินนี่!!!
แฮร์รี่.....ดีจังเลยที่เธอมาด้วยกัน....ฉันจะจัดการมันเองนะ....เธอจะได้หลุดพ้นจากคำสาปของมันซะ...
ถอยไปนะจินนี่.......อย่าให้ฉันต้องทำร้ายเธอนะ....
ฮ......แฮร์.....รี่.....อย่า.....
ไม่เป็นไรนะเดรโก.....ฉันจะไม่ให้ใครทำอะไรนายได้....
ไม่!!......เธอกำลังถูกมันครอบงำนะ.....ฉัน.....ฉันรู้ว่าเธอไม่มีทางทำร้ายฉัน...
ฉันทำแน่ ถ้าเธอเข้าใกล้เดรโกมากกว่านี้......ออกไปนะ!!! ออกไปจากห้องฉัน!!
อย่านะ......ปล่อยฉันนะเฮอร์ไมโอนี่.....ปล่อยฉันนนนนนน!!!!!

ฮึก......
นายไม่เป็นอะไรมากนะ.....ฉัน...ฉันขอโทษ....
แฮร์รี่.....กอดฉันทีสิ.....กอดฉันแน่นๆให้รู้ว่านายไม่ได้หายไปไหน
ได้สิ.....ฉันขอโทษนะ....แก้มนายช้ำหมดเลย.....เลือดออกด้วย....
ฉันไม่เป็นอะไรหรอก.....แต่มีนายอยู่ด้วยก็พอแล้ว

แค่มีกันและกัน.....แค่มีกันและกันก็เพียงพอแล้ว ไม่ว่าใครจะเกลียด ก็ช่างมัน
เพราะตอนนี้สิ่งที่ฉันเหลืออยู่ก็มีแค่นาย......แค่นายคนเดียวที่เป็นสิ่งสำคัญ

แสงแดดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มเรื่อ บอกให้รู้ว่าเวลาได้ล่วงเลยมานานแล้ว นี่เขานั่งคิดอะไรไปเรื่อยนานขนาดนี้เลยหรือ.....ว่าแล้วก็คว้าเสื้อแจ็คเก็ตสีเปลือกไม้จากข้างตัวมาใช้เป็นที่หนุนศีรษะ เมื่อเอนตัวลงกับพื้นหญ้า ใกล้กับแผ่นหินที่อยู่ใต้โคนต้นไม้.....จะว่าไป....ตั้งแต่ตอนนั้น หมอนั่นก็ทำตามสัญญาจริงๆ ไม่มีใครกล้าทำอะไรเค้า แม้แต่วีสลีย์......ถึงสายตาที่มองมาจะยังคงเกลียดชัง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้....คงจะเจ็บใจสินะ.......ไม่ว่ารักขนาดไหนก็ไม่สามารถครอบครองเอาไว้ได้.....

แต่คนที่ต้องจากลาทั้งๆที่ยังรักกันล่ะ......การจากลาแบบนั้น
สู้เกลียดกันไปซะ คงจะทรมานน้อยกว่า


.......หลับรึยัง?
หือ......ยังหรอก
อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเช้าแล้วนะ....
อืม....
แฮร์รี่.......ฉัน......ไม่อยาก...
ชู่ววว์.....อย่าพูดถึงเรื่องนั้นสิ......เราสัญญากันแล้วนะ
แต่ถ้าเกิดว่านาย....
บอกแล้วไงว่าฉันไม่เป็นอะไรหรอก.....นะ.....เชื่อฉันสิ
แต่ฉัน......ถ้านาย....
ถ้าฉันไม่ทำ เรื่องมันก็คงจะไม่จบซะที โวลเดอมอร์ก็คงจะคร่าชีวิตใครต่อใครไปเรื่อย.....มีแต่ฉันเท่านั้น ฉันคนเดียว .....
ฉันรู้.....ถ้างั้น.....กอดฉันให้แน่นกว่านี้ได้ไหม เผื่อเอาไว้ให้วันเวลาที่นายไม่ได้มาอยู่ข้างๆฉัน
ได้สิ....

สองแขนยกขึ้นโอบรอบตัวเองเอาไว้.....ไออุ่นของนายกำลังจะจางหายไปแล้วนะ.......มันจะทันไหมนะ.....อย่าให้ฉันลืมเลือนความอบอุ่นของนายเลยนะแฮร์รี่.....กลับมาได้แล้ว....
ฉันอยู่ที่นี่แล้วไง.......ฉันรอนายอยู่ที่นี่แล้ว.....

ดวงดาสีเทาข่มหลับลงพลางกอดตัวเองเอาไว้ ความหนาวจากอาการที่เย็นขึ้นเรื่อยๆเริ่มทำให้อาการที่เกิดขึ้นอยู่เป็นประจำเริ่มแส
ดงอาการออกมา ร่างบางโยกไหวเมื่อไอออกมา มันเริ่มมากขึ้นและมากขึ้น จนของเหลวสีแดงหยดออกมาจากข้างริมฝีปาก

อีกนิดเดียวเท่านั้น....เราจะได้เจอกันแล้ว.....เค้าคิดแล้วยิ้ม ก่อนจะเงยหน้ามองแผ่นหินที่ถูกปักอยู่บนพื้น เหนือศีรษะ....ใต้ต้นโอ๊คต้นใหญ่



Harry Potter
1980-1999
Beloved Friend & Son



นายโกหก.....ฉันไม่เชื่อ.....
......เราไม่ได้โกหก....ฉัน....แฮร์รี่น่ะ.......โธ่โว้ยย!!!!
ฉันไม่เชื่อนายหรอก......ไม่จริง......เค้าสัญญาว่าจะกลับมาหาฉัน.....เค้าบอกว่าจะกลับมาอยู่กับฉัน
ฮือออ......มัล...ฟอย.....มันเป็นเรื่องจริง....พวกเราน่ะ....พวกเราพยายามแล้ว แต่เค้าก็ไม่ฟัง...
ไม่!!!......ไม่จริง!!!!!! เค้าแค่หลับไปเท่านั้นเอง.....ดูสิ เห็นไหม....เค้ายังยิ้มอยู่เลย....
.....มัลฟอย...
แฮร์รี่....ฉันอยู่นี่แล้วนะ ฉันเชื่อใจนายนะ ก็นายสัญญาว่าจะกลับมานี่.....นายแค่หลับใช่มั๊ยล่ะ เหนื่อยสินะ....หนาวไหมเดี๋ยวฉันห่มผ้าให้นะ..
มัลฟอย....
......พวกนายออกไปได้แล้ว แฮร์รี่เค้าเหนื่อย....เค้าจะนอนพักแล้ว
มัลฟอย!!! แฮร์รี่น่ะตายแล้ว!!!
ออกไป!!!!!! ไปให้พ้นนนน!!!! ฮึก....ฮืออ.....แฮร์รี่.....ฮือออ....ไม่!!!!!!!

เพราะแก เพราะคนอย่างแก!!! ฮือออ.....เพราะคนอย่างแกเค้าถึงได้ตาย!!! เอาคืนมานะ!! เอาแฮร์รี่คืนมา!!!
..........อึ่ก.....
หยุดนะจินนี่ ทำแบบนี้ไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก....
อย่ามายุ่งนะเฮอร์ไมโอนี่ เธอยังจะช่วยมันอีกเหรอ....มันทำให้แฮร์รี่ตาย ถ้าไม่มีมัน!!! ถ้าไม่มีคนอย่างมัน!!
.........แค้นฉันใช่มั๊ยล่ะ?.......
.........
ฆ่าฉันสิวีสลีย์.......ฆ่าฉันด้วยมือของเธอ.....ส่งฉันไปอยู่กับเค้า....
......!!....
ฆ่าฉันซะเซ่!!!! โลกที่ไม่มีเค้าแบบนี้ฉันจะอยู่ไปทำไม!!!!......ฮือ....แฮร์รี่....ฮือออ.....

"แค่กๆๆ.....อึ่ก.....แฮร์รี่......" ร่างบางโกงตัวเมื่ออาการไอเพิ่มมากขึ้น พร้อมๆกับอาการหอบหายใจ.....ยังนะ.....ตอนนี้ยังไม่ได้....แฮร์รี่ยังไม่มาเลย......แฮร์รี่.....


นี่จดหมายของเค้าฝากฉันไว้ก่อนเค้าจะไป....
.......ฉันไม่อยากอ่านมัน.....
เดรโก.....ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ....แต่ว่า เก็บจดหมายนี้เอาไว้เถอะนะ....เพื่อตัวของนายเอง
.......


ถึงเดรโก

ฉันรู้ว่าถ้านายอ่านจดหมายฉบับนี้อยู่ นั่นก็หมายความว่าฉันคงกลับไปหานายไม่ได้อีกแล้ว.......
ฉันขอโทษที่ผิดสัญญา.....หวังว่านายคงจะเข้าใจ เพราะนายเป็นเพียงคนๆเดียวที่ฉันอยากให้เข้าใจมากที่สุด
ไม่ว่านายอยู่ที่ไหน......ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันจะอยู่กับฉันจะตลอดไป...
ฉันจะไม่เหงา....เพราะฉันรู้ว่าทุกวินาที ยังมีนายอยู่กับฉันเสมอ...
ร้องไห้อยู่รึเปล่า?.........เช็ดน้ำตานั่นซะ.....ด้วยมือของนายเอง....
เพราะฉันคงไม่ได้อยู่ที่นั่นคอยซับน้ำตาบนแก้มอุ่นๆของนาย......ขอโทษนะเดรโก...
แต่จำไว้นะ........ฉันจะยิ้มและรอคอยนายเสมอ.......
รอวันที่เราจะได้มีช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันอีกครั้ง.....เดรโก
เมื่อเวลานั้นมาถึง....ฉันจะไปรับนายเอง...
- แฮร์รี่

ไม่!!!.....ฮือ.....แฮร์รี่.....ไม่!!!!!


"ฮึก!.......แฮร์.....รี่....." อาการหอบที่เพิ่มขึ้น ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นจนราวกับว่ามันจะหลุดออกมา ตาสีเทาเริ่มพร่าเลือน ในขณะที่สติที่เลื่อนลอยกำลังจะขาดไป...เสียงนึงก็ดังขึ้น
"เดรโก" เสียงนั่นช่างเหมือนดังมาจากที่แสนไกล......คุ้นเคยเหลือเกิน....นายใช่มั๊ย?.....นายมาแล้วใช่มั๊ย?
"เดรโก.....ขอโทษที่ฉันมาช้า" พยายามปรับสายตาให้มองไปยังต้นเสียงที่อยู่ตรงหน้า แม้จะพร่าเลือนแค่ไหน....แต่สีเขียวมรกตแบบนี้....มีแต่นายคนเดียวเท่านั้น....แค่นายเท่านั้น
"แฮร์.....รี่....." ยกมือขึ้นไขว่คว้า ร่างตรงหน้า.....แสงสว่างจนพร่าไปหมดแบบนี้....."นาย....มีปีกด้วย...."
"ใช่....เอาไว้บินมาหานายไง......ไม่ต้องห่วงนะ....นายเองก็มีเหมือนกัน"
"ฉันจะได้ปีกเหรอ?......แต่ฉัน.....ฉันมันไม่.....สมควรจะได้ปีกนั้นเลยนะ" เจ้าของดวงตาสีเขียวนั้น ส่งรอยยิ้มมาให้ รอยยิ้มที่แทบจะลืมเลือนไปแล้ว.....
"แค่กอดฉันไว้......ไม่ว่าที่ไหนเราก็จะบินไปด้วยกันได้......."
"แฮร์.....รี่........" มือใหญ่ยื่นส่งมาเกาะกุมมือซีดเซียวเย็นนั้นเอาไว้ ......ความอบอุ่นนั้น....ฉันจะได้กลับมาแล้วสินะ....
"ไปกันเถอะ......ถึงเวลาแล้วล่ะ.......ไปในที่ๆจะมีแค่เราสองคน...."
"อื้อ........ไป.......กับ......นาย........"


สายลมวูบใหญ่พัดจนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของหญิงสาวปลิวไหว หล่อนยกมือขึ้นจับผ้าพันคอไว้ เพื่อไม่ให้มันปลิวไปตามลม
"เฮอร์ไมโอนี่.....ทำไมเธอถึงคิดว่า มัลฟอยจะมาในที่แบบนี้ล่ะ?" เสียงของชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น "ทั้งๆที่หมอนั่นก็ป่วยจนแทบขยับตัวลุกจากเตียงไม่ได้แล้วเนี่ยนะ"
"ก็เพราะแบบนั้นแหละ รอน.....ฉันถึงคิดว่าเค้าจะต้องมาหาแฮร์รี่แน่ๆ" ย่ำฝีเท้าเพิ่มขึ้น "เค้าอยู่มานานได้ขนาดนี้ก็ปาฏิหารย์แล้วนะ....."
".....เหรอ......อ๊ะ!!.....ดูนั่น!!" ชี้นิวเมื่อเห็นเงาคนอยู่บนเนินสูง ใต้ต้นไม้ใหญ่ ทำให้ทั้งคู่วิ่งสุดฝีเท้า


ภาพที่พวกเค้าเห็นทำให้ถึงกับพูดไม่ออก......ชายหนุ่มร่างบางในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาว กับกางเกงสีเทานอนนิ่งอยู่เคียงข้างป้ายหลุมศพของผู้ชายที่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อการ
ฆ่าเจ้าแห่งศาสตร์มืด....ใบหน้าซีดเซียวเมื่อยามมีชีวิตของเค้ากลับสดใสขึ้นมาอย่างประหลาด.....รอยยิ้มที่แทบจะหายไปตั้งแต่ครั้งนั้นระบายอยู่บนใบหน้าอย่างมีความสุข....

"รอน.....ฮือออ.....เค้า....มัลฟอยเค้า....ฮือออ" น้ำตาที่ร่วงลงจากตาสีน้ำตาลบอกไม่ถูกว่ามาจากความรู้สึกแบบไหน ชายหนุ่มที่อยู่ข้างกาย ทำได้แต่เพียงโอบประคองเธอเอาไว้ ก่อนจะมองไปยังท้องฟ้าที่แสงดาวเริ่มเปล่งประกายให้เห็น....

.......ในที่สุด....พวกนายก็ไปอยู่ด้วยกันแล้วสินะ.....แฮร์รี่...มัลฟอย....



EnD